Mleczan wapnia to dobre źródło wapnia, jednego z najważniejszych minerałów dla organizmu, niezbędnego do szeregu procesów metabolicznych, neurologicznych a także jako podstawowego składnika kości. Mleczan wapnia dobrze się wchłania w szerokim zakresie pH, jest dobrze przyswajalny przez organizm. Chętnie stosowany w medycynie i przemyśle spożywczym.
Mleczan wapnia otrzymuje się działając węglanem wapnia na kwas mlekowy. Wapń jest jednym z najważniejszych jonów ludzkiego organizmu, podstawowym składnikiem mineralnym organizmu, który współtworzy tkankę kostną; odgrywa ogromną rolę w utrzymaniu prawidłowej czynności wielu mechanizmów regulacyjnych, wpływa na działanie licznych enzymów, jest przekaźnikiem informacji wewnątrzkomórkowej, a także niezbędnym elementem procesu krzepnięcia krwi; wpływa na przewodnictwo nerwowe i kurczliwość mięśni poprzecznie prążkowanych. Zmniejsza przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych, dzięki czemu wykazuje działanie przeciwwysiękowe, przeciwobrzękowe, przeciwalergiczne i przeciwzapalne.
ZASTOSOWANIE
- Niedobory wapnia będące wynikiem zaburzeń wchłaniania, długotrwałego odżywiania pozajelitowego, nieprawidłowej diety, nadmiernego odkładania się soli wapnia w tkance kostnej, przetaczania krwi
- Okresy zwiększonego zapotrzebowania na wapń – okres intensywnego wzrostu dzieci i młodzieży, ciąża, okres karmienia piersią, rekonwalescencja
- Leczenie tężyczki, krzywicy, złamań kości, demineralizacji kości
- Profilaktyka i wspomaganie leczenia osteoporozy i hiperfosfatemii w celu zmniejszenia stężenia fosforanów we krwi
- Choroby alergiczne i stany zapalne
- W zatruciach solami metali ciężkich, czterochlorkiem węgla, solami magnezu i fluoru
- Związki wapnia (najczęściej węglan wapnia) wchodzą w skład preparatów zobojętniających sok żołądkowy
DAWKOWANIE
Zalecane dzienne dawkowanie to płaska łyżeczka 1-2 razy dziennie (4,1g mleczanu wapnia to 510 mg jonów wapnia, pokrywa 51% dziennego zapotrzebowania na wapń).
Dawka uzależniona jest od wielu czynników.
Przed zastosowaniem należy wcześniej skonsultować się z lekarzem.
PRZECIWWSKAZANIA I INTERAKCJE
Wchłanianie wapnia zwiększa się pod wpływem wit. D, parathormonu i kwaśnego odczynu pokarmu; wchłanianie soli wapnia zmniejsza się natomiast pod wpływem kalcytoniny, glikokortykosteroidów, nadmiaru tłuszczów, zasadowego odczynu pokarmu, fitynianów, szczawianów, fosforanów.
Leku nie należy stosować jednocześnie z tetracyklinami i związkami fluoru, ponieważ sole wapnia zmniejszają ich wchłanianie (zaleca się 3 h przerwy między ich podaniem).
Należy zachować dużą ostrożność w przypadku jednoczesnego podawania glikozydów naparstnicy, zwłaszcza jeśli jednocześnie stosowana jest wit. D, ponieważ sole wapnia nasilają ich działanie i mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca.
Sole wapnia mogą osłabiać działanie werapamilu i innych antagonistów wapnia.
Tiazydy, nasilając zwrotne wchłanianie wapnia, mogą prowadzić do hiperkalcemii.
Mogą wystąpić działania niepożądane:zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wzdęcia, zaparcia lub biegunki.
Pozajelitowe podawanie dużych dawek soli wapnia łączy się z ryzykiem wystąpienia hiperkalcemii (brak łaknienia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wielomocz, osłabienie mięśniowe, kamica nerkowa, zaburzenia rytmu serca, śpiączka).
Podawanie i.m. może być przyczyną martwicy i zwapnienia tkanek miękkich.
Zbyt szybkie podawanie i.v. preparatów soli wapnia może powodować zaburzenia rytmu serca, rozszerzenie naczyń obwodowych i zaczerwienienie twarzy, poty, kredowy smak w ustach i objawy hiperkalcemii.
W przypadku przedawkowania stosuje się nawodnienie i wymuszoną diurezę (furosemid) oraz kalcytoninę. W przypadku braku poprawy podaje się mitramycynę, plikamycynę, difosforany.
Można stosować w okresie ciąży i karmienia piersią.
Przeciwwskazania do stosowania: nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, hiperkalcemia (spowodowane np. nadczynnością przytarczyc, hiperwitaminozą wit. D, przerzutami nowotworowymi do kości, szpiczakiem mnogim), hiperkalciuria, niewydolność nerek.
Osobom otrzymującym glikozydy nasercowe lub epinefrynę soli wapnia nie należy podawać pozajelitowo, a jedynie p.o.
Należy zachować ostrożność u chorych na kamicę nerkową, sarkoidozę, choroby serca.